My lovely VVF Ladies!

My lovely vvf ladies!

Too often we underestimate the power of a touch, a smile, a kind word, a listening ear, an honest accomplishment, or the smallest act of caring, all of which have the potential to turn a life around. Leo Buscaglia

Mijn eerste werkdag werd er mij verteld dat ik op de afdeling stond met de vvf dames. Ik had volledig geen idee wat dit inhield en ik vond het jammer dat ik geen kinderen als patiënten zou hebben, want dat betekende dat ik tijdens mijn werk niet met de kinderen zou kunnen spelen! En meestal als er foto's genomen worden van patiënten met brandwonden of tumors zie je een groot verschil met de foto voor en na, maar nu met de dames ging je niets kunnen zien op foto.
Maar dat was het eerste wat in me opkwam, ik had het zo verkeerd! Momenteel sta ik hier nu 6 weken op deze afdeling, deze dames hebben echt mijn hart gestolen, het zijn zo een sterke liefdevolle vrouwen!

De meeste vrouwen in Afrika bevallen in hun dorpje met de hulp van familie of ze bevallen buiten hun dorp alleen. Bij sommige vrouwen duurt de bevalling niet een paar uur maar dagen! Veel vrouwen sterven bij zo een bevalling en als de vrouw het dan al overleefd dan wordt een levenloos kind geboren. De baby komt vast te zitten in de baarmoeder en de druk zorgt ervoor dat er een opening ontstaat tussen de blaas en/of rectum en de vagina.Via deze onnatuurlijke opening lekken ze continu urine/stoelgang uit hun vagina, ze hebben er geen controle over. Deze vrouwen zijn al van armere afkomst en ze hebben dus ook geen geld om incontinentiemateriaal te kopen.
Door hun incontinentie ruiken ze continu naar urine, ze worden door hun man verlaten en door het dorp worden ze verbannen.
Van een echtgenote/moeder zijn ze opeens niemand meer voor de maatschappij, ze worden genegeerd, voelen zich nutteloos, ongewild. En naast al deze gevoelens hebben ze ook nog eens hun kind verloren, ze denken ook dat ze de enige zijn op de wereld die dit meemaken, ze kennen meestal niemand anders met deze aandoening. Hoe eenzaam moeten deze vrouwen zich niet voelen?
Naar schatting zijn er wereldwijd, voornamelijk Afrika en Azië, meer dan 2 miljoen patiënten. Meestal jonge vrouwen (een derde is jonger dan 16 jaar). In Europa komt dit al meer dan 100 jaar niet meer voor.

Heel veel patiënten van Madagascar komen van ver om naar het schip te komen, deze reis duurt soms dagen.
Zo is er een verhaal van 15 VVF vrouwen. Het is maar 160km ver en normaal doet men er hier 2 dagen over, maar door omstandigheden hebben ze er 4 dagen over gedaan.
Mercy ships had voor een busje gezorgd met chauffeur om deze dames naar het hope center te brengen. Ze moesten met hun bus over een riviertje maar door de grote regenval van de nacht ervoor was die dieper dan gedacht, toen de bus erdoor wou gaan is het vast komen te zitten. De dametjes hebben toen 2 per 2 een kano genomen om de rivier over te steken, deze was aangeboden door een locale inwoner, 2u hebben ze op elkaar gewacht tot iedereen de rivier over was.
Toen zijn ze aan een wandeling begonnen van 10 uur naar een “nabij” dorpje, onderweg hun wandeling is het beginnen regenen en waren ze allemaal doorweekt. Van het dorp hebben ze een rit aangeboden gekregen door een trucker die hen naar een volgend dorp bracht en van daaruit heeft er hen een pick-up truck de dames volledig naar het Hope centrum gebracht, de 15 vrouwtjes zaten op elkaar gepropt. Soms kon de chauffeur in het donker niet rijden doordat de weg in zo een slechte staat was dat hij langs de kant moest stoppen, de vrouwtjes sliepen dan ook buiten langs de kant van de weg. Die laatste chauffeur heeft er 2 dagen over gedaan om de dametjes te brengen naar ons! Toen de dames bij ons waren hebben ze hun hele verhaal gedaan en werd er hen gevraagd of ze bang zijn geweest en ze antwoorden dat ze bang waren dat ze hun afspraak bij mercy ships zouden missen!!
4 dagen onderweg in de regen, met maar eten bij hen voor 2 dagen, volledig doorweekt en het enige waarvoor ze bang waren was dat hun operatie niet zou kunnen doorgaan! Doet je toch even stilstaan hoe wanhopig deze vrouwen zijn en er echt alles voor over hebben.

Na hun tocht komen deze vrouwen aan boord van de Africa mercy en komen ze op mijn afdeling waar ze met open armen ontvangen worden. In het begin zijn ze zeer verlegen en ze zien er bedroefd uit, maar eenmaal ze doorhebben dat er zijn meer vrouwen zijn zoals zij, die hetzelfde hebben meegemaakt en die nu droog zijn. Je ziet hen beetje voor beetje openbloeien omdat ze weten dat ze er niet alleen voor staan!
Het is leuk om te zien hoe de vrouwen op de zaal samen leven, ze zijn een hechte groep. Het zit in hun cultuur om alles samen te doen, het draait om de groep. De vrouwen moedigen elkaar aan en geven aan elkaar door wat ze van ons leren. Er is niet alleen sprake van lichamelijke genezing, door ons worden ze behandeld als normale mensen, ze ervaren dat ze geliefd zijn, ze worden weer aangeraakt en geknuffeld en ze leren dat ze waardevol zijn.

De operatie zelf is maar een kleine ingreep, maar voor vele vrouwen onbetaalbaar of ze weten niet dat ze hieraan kunnen geopereerd worden. Sommige vrouwen zijn al eerder geopereerd in het land zelf, maar zonder succes. Het probleem bij de vrouwen die al zijn geopereerd is dat de operatie soms niet lukt door teveel aanwezigheid van littekenweefsel in de blaas. Het resultaat is dat helaas veel vrouwen na de operatie aan boord van het schip nog steeds incontinent zijn.

Gelukkig zijn de meeste vrouwen wel droog na de operatie! Na de operatie blijven ze ongeveer 3-4 dagen bij ons tot ze naar de kliniek worden gebracht. In deze kliniek werken 16 lokale verpleegkundigen die door mercy ships zijn opgeleid. Deze 16 verpleegkundigen kregen een extra opleiding door ons, ook liepen ze enkele dagen mee op de ward met ons, wij moeten dan toezicht houden en hen uitleg geven.
De kliniek zelf word nu gerund door de lokale verpleegkundigen en ze doen het goed. Er zijn wel nog verpleegkundigen van mercy ships aanwezig, maar enkel om toezicht te houden. De kliniek zelf is ook door mercy ships opgeknapt. Het is de bedoeling dat deze kliniek blijft bestaan nadat mercy ships is vertrokken, dit is met behulp van een andere NGO.
De vrouwen blijven ongeveer 2weken in het ziekenhuis.
Voor ze naar huis gaan is er de dress ceremonie: de vrouwen zijn droog en dat word uitgebreid gevierd! Ik heb 1 van deze vieringen meegemaakt. De vrouwen krijgen een nieuwe jurk, hoed, make-up op en sieraden om. Symbolisch voor een nieuw leven! Ze delen allemaal kort hun verhaal, nadien wordt er gezongen en gedanst. Het was mooi, emotioneel en ontzettend bijzonder om mee te maken!

Het is zo mooi om deze vrouwen te zien openbloeien van hun eerste stap op het schip tot de dress ceremonie, het is een eer dat ik met deze vrouwen mag samenwerken, het doet iets met je.
Normaal ben ik niet zo snel emotioneel met patiënten, maar bij het horen van 1 van deze vrouwen hun verhaal kon ik mijn tranen niet bedwingen.
Deze vrouw had een vaginale fistel en een colostoma (een kunstmatige opening van de darm, die wordt door de buikwand naar buiten gebracht). Het was de bedoeling om eerst de darm terug aan elkaar te naaien en nadien de vaginale fistel te vermaken. De dag voor de operatie was ze mijn patiente, ze riep mij om haar stoma te verzorgen. Ik had nog nooit zo een groot stuk darm buiten de buikwand gezien, meestal is dit maar een paar cm, maar bij haar was het 10-15 cm, ik zag de darm op en neer gaan.
De eerste verzorging deed ik met behulp van een vertaler, omdat ik even bezig was met deze verzorging begon ik wat vragen te stellen aan haar (via hulp van de vertaler) Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze een stoma had?
Ze antwoordde mij:
Haar bevalling had dagen geduurd, waardoor het kind is gestorven, maar de baby zat nog in de buik en ze zijn toen naar de dokter gegaan. Daar heeft de arts haar kind er vaginaal uitgenomen, waardoor alles in die zone 1groot gat was geworden (dus lekkage van stoelgang en urine) om alles beter te laten genezen zei de arts dat het beter was om een stoma te maken zodat de stoelgang de wonde niet infecteert. De arts zei dat ze 5 maanden later kon terugkomen en dat hij dan alles ging herstellen. 5 maanden later keert de vrouw terug maar de arts wil eerst geld, omgerekend 120 euro, de vrouw en haar man hadden het geld niet en de arts stuurde haar terug weg!
Om de stoelgang van haar stoma op te vangen kocht de vrouw stukken stof die ze rond haar middel knoopte en telkens het vuil was dan waste ze die uit. Na een paar maanden heeft haar man haar verlaten, om te overleven verkocht ze eten op straat. Ze had niets meer, geen man meer, geen huis, haar kind verloren en ze lekte urine en dan had ze ook nog eens haar stoma. Nu 5 jaar later is ze bij ons terechtgekomen. Ik was zo onder de indruk van haar verhaal dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen, terwijl zij haar verhaal deed rolden de tranen over mijn gezicht, ik had zo een medelijden met haar en alles kon toen opgelost worden door enkel 120 euro! Ik was me het volledig aan het voorstellen hoe die vrouw zich moest voelen, ik kon echt niet stoppen met huilen, de tranen bleven maar komen. Ik hoopte zo dat we haar gingen kunnen helpen!

Normaal ben ik niet zo snel emotioneel maar je voelde gewoon haar verdriet, deze dames zijn echt sterke vrouwen. Dit is maar 1 van de vele verhalen van onze patiënten aan boord...