Back on the Afrika mercy
Blijf op de hoogte en volg Anouska
14 Januari 2016 | Madagascar, Toamasina
Hellowkes,
Het nieuwe jaar kon voor mij niet beter starten, Op 1januari had ik mijn eerste vlucht richting Madagascar!de eerste 2 vluchten zijn zeer goed verlopen. Maar op de vlucht richting Antanarivio in Madagascar riep de piloot om dat we omwille van technische problemen moesten omkeren richting Johannesburg terug. Ik heb geen vliegangst maar toen kreeg ik het toch wat benauwd, gelukkig zaten er ong 15 mensen van ms op de vlieger en zijn we beginnen praten met elkaar. Eenmaal terug in Johannesburg stond er een andere vlieger te wachten op ons, dus we konden onze reis terug verder zetten. We kwamen 5u later aan dan gepland, wat uiteindelijk nog meeviel. In de luchthaven in Antanarivio stonden de mensen van mercy ships ons al op te wachten om ons naar ons “hotel” te brengen, daar hadden we elk onze eigen kamer en kregen we nog avondeten. Ik voelde me alweer helemaal in Afrika; de typische geur, sfeer, de muggenbeten, insecten in de kamer en bed, love it ☺
Het was maar een korte nacht want om 6u30 moesten we al op de bus richting Tamatave, in deze haven ligt de Africa Mercy. we waren met 39 pers die van de hoofdstad naar ms gingen. De busrit duurde 10u, er was geen airco en de weg bestond voornamelijk uit bochten, ik denk dat we geen 50m op een recht stuk zijn gereden, maar het was een aangename rit, het uitzicht was prachtig en ik was terug op Afrikaanse bodem!
Dus ik ben 1 jan vertrokken rond 13u richting de luchthaven en na 4 vluchten, korte nacht en een busrit van 10u ben ik op 3jan rond 17u eindelijk aangekomen op mijn eindbestemming, de Africa Mercy! Wat is het eerste dat ze doen als je aan boord komt, ze nemen een pasfoto!!!! Deze moet op een badge die je continu moet dragen!! Na zo een lange reis zijn het hilarische foto's ☺
Eenmaal terug aan boord voelde alles terug goed en het was zeer leuk om iedereen terug te zien. Dan naar men cabine gegaan, er hangde een leuke verwelkoming op mijn deur. Het is een hut van 6 personen; 3stapelbedden en 1badkamer met douche en toilet, ’s morgens is het nogal hectisch in de 2 vierkante meter badkamer :)
Op maandag had ik een oriëntatie dag van 8-19,hier kregen we info over ons werk, het schip en veiligheid enzo.
Dinsdag had ik een vroege shift en woensdag een late shift, ik liep mee met een andere verpleegkundige die me de hele shift door informatie gaf. We hadden samen 5 patiënten. De volledige afdeling bestond uit VVF ladies, dit was voor mij volledig nieuw.
Kort gezegd VVF: De vrouwen hebben een ‘vesico vaginale fistel’ wat betekent dat er een open verbinding is van de blaas naar de vagina, waardoor deze vrouwen voortdurend incontinent zijn van urine. In ontwikkelingslanden ontstaat dit met name door een langdurige of gecompliceerde bevalling. De bevalling is vaak niet of door een ongeschoold persoon begeleid en duurt soms wel vier dagen waardoor weefsel afsterft en er een gat ontstaat. In bijna alle gevallen wordt een levenloos kind geboren!
De meeste van hen zijn nog nooit in een ziekenhuis geweest. Mijn taak hier als verpleegkundige is de patiënten voorbereiden op de operatie: alle info geven over wat er voor de operatie gaat gebeuren tot na de operatie, een infuus plaatsen, als de patiënten terug komen van de operatie moet ik elk half uur de parameters nemen en de sondes legen en medicatie geven. We werken aan de hand van een checklijst dus alles is zeer duidelijk. Dit alles doe ik met de hulp van dagwerkers, dit zijn mensen uit Madagascar zelf die ons helpen met de vertalingen, dit zijn de enige mensen die een dagloon krijgen. Uitgezonderd van de kapitein die een symbolische 1 euro krijgt :) De meeste blijven hier rond de 5 dagen. Later ga ik er nog meer uitleg over geven aan de hand van een leuke video ☺
Dinsdag na mijn dagshift zijn we naar een lokaal kinderziekenhuis geweest, de kinderen liggen in gewone bedden samen met de moeder. Het kleinste babytje die ik zag woog ong 2kg, je zag hem gewoon niet liggen in dat bed. We hebben daar zo een 20 kindjes gezien, we hebben hun elk een knuffelbeertje gegeven. Dit is niet veel, eigenlijk zou ik de meeste gewoon willen meenemen en bij ons verzorgen. Ms komen de meeste kindjes er wel door, maar sommige zagen er echt niet goed uit. Als ze in België zouden zijn geboren hadden ze daar waarschijnlijk niet zo gelegen. Wat ze me vertelden is dat als je hier naar een spoedgevallen dienst gaat maken ze een lijstje op met alle benodigdheden en die moet de familie of patiënt eerst gaan halen, als je dit niet kan doen gaan ze je niet helpen. Dus als je hier geen geld hebt laten ze je gewoon sterven! Dit is in de meeste ontwikkelingslanden zo, dit komt ook omdat het voor het ziekenhuis financieel niet haalbaar zou zijn om gratis alle hulp en middelen te geven, ze hebben daar geen geld voor. Dit is ook een reden waarom de patiënten die we hier verzorgen met hazenlippen of gezwellen rondlopen, ze hebben gewoon geen geld voor een operatie, stel je dan eens voor wat voor een impact het is als er een hospitaalschip komt die je gratis zal opereren!! Da is toch zot voor die mensen, wij kunnen ons da gewoon niet voorstellen. Maar die mensen zijn ons zo dankbaar, dat is iets dat ik niet kan beschrijven die dankbaarheid die je krijgt van die mensen. Ik weet we kunnen niet iedereen helpen, maar het maakt een wereld van verschil voor de enkele mensen die we helpen...
Donderdag had ik mijn eerste vrije dag, die heb ik volledig benut.
S morgens heb ik meegeholpen aan een “dental screening”. Elke maandag en donderdag ochtend zijn er screenings, hier wordt er gekeken welke patiënten in aanmerking komen voor een tandartsbehandeling. Niet iedereen die in de rij staat wordt bekeken, dit omdat er maar telkens 25-50 plaatsen zijn en in de rij staan er rond de 100-200 mensen. Mijn taak was om iedereen in zijn rij te laten staan en als er herrie was moest ik met mijn walkie talie de security verwittigen. Maar het was er zeer rustig en ik heb kunnen praten met de mensen die in de rij stonden. In de namiddag ben ik naar een lokale markt gegaan, het was er zeer groot, maar het voelde er niet zo goed aan omdat er steeds kindjes kwamen bedelen, dus na 10 min zijn we er weggegaan. Hier houden sommige ouders hun kinderen van school omdat kinderen meer verdienen bij het bedelen dan volwassen, tis echt zielig. Wij geven hen niets, niet omdat ik niet wil maar als je hen telkens iets geeft dan denken ze dat iedere keer ze een blanke persoon zien ze iets gaan krijgen en het zijn er ook veel. Om toch even wat ontspanning te hebben zijn we naar het strand gegaan, het was er zalig, prachtig weer en rust! Nadien op het schip met een groepje zitten gezelschapspelletjes zitten spelen, dat is wel iets wat hier meer wordt gedaan, love it :)
Vrijdag had ik mijn eerste nachtshift van de 4 en dat was ook mijn eerste shift alleen. Maar alleen was ik niet echt want we hadden 12 patiënten en er was een andere verpleegkundige die bij mij stond en op een andere afdeling naast mij en telkens waren er 2 dagwerkers die mij hielpen. Dus dit is zo anders dan thuis, daar moet ik op mijn eentje soms 30 patiënten verzorgen die zwaarder ziek zijn en dan hier is er continu iemand bij je, dit soort werken vind ik veel aangenamer en het maakt me ook een stuk rustiger en vooral gerust, want je weet nooit als er iets is, er is altijd iemand bij je :) De dagwerkers zijn ook zoveel anders dan West-Afrika, dit vooral qua mentaliteit, het zijn echt werkers. Degeen die bij me nachten doen gaan overdag naar school en ze hebben nu ook examens, dus van mij mochten ze gerust slapen en als ik ze nodig had om iets te vertalen dan maakte ik hen even wakker :)
Mijn 4 nachten zijn echt zeer goed verlopen, mijn laatste dag was er een patiente die geopereerd was aan haar lekkage maar haar weefsel was zeer beschadigd en de arts dacht niet dat de operatie gelukt zou zijn. Hij had al gezegd dat we haar waarschijnlijk een 2e keer gingen moeten opereren, ook omdat ze zeer veel bloed had verloren. Maar in de nacht was ze steeds droog, ze had geen pijn en haar urine was niet bloederig. Aan de hand van gebarentaal, mijn lach en duimen omhoog liet ik haar weten dat het zeer goed was met haar en toen zag ik die lach op haar gezicht! onbeschrijfelijk dat gevoel, ze lekte al urine voor 20jaar en die nacht was het de eerste keer dat ze droog was! Als dit zo bleef ging ze terug een leven hebben, aanvaard worden door haar gemeenschap, er zou geen geur meer rond haar hangen en dit alles door een kleine ingreep waar ik deel van uitmaakte. Dit is waar ik het voor doe, de vrouwen hun lach terug geven…
Na mijn nachten heb ik de stad wat verkend: met de fiets gaan rijden, ijs gaan eten, gezellige babbels hebben. We zijn ook naar een natuurreservaat gegaan, ik heb voor het eerst Lemurs gezien :) Het was er PRACHTIG, na een halfuurtje rijden van ons schip zaten we midden in de “jungle”! We zagen er bananenbomen, met een blad van de bananenboom hebben we een kopje gemaakt en water gedronken uit de boom! er waren ook vanilleplanten, kaneel planten en nog andere. We hebben op alle planten zitten kauwen, ze waren nog niet eetbaar maar je had wel al de smaak ervan. Dan eenmaal boven op de berg hadden we een overzicht van het park, zo mooi, op foto zie je dat niet echt maar het was prachtig. Nadien hebben we door middel van een bamboeboot de rivier afgevaren, eindelijk een beetje wind want het was er zo warm die dag. We hadden een muziekje opgezet en het was gewoon genieten van de prachtige natuur rondom ons. Het deed me nadenken dat ik er zo gelukkig was,ik kon niet geloven dat ik dit terug allemaal mocht beleven. Voor de 3e keer weer even wonen in een prachtig land, terug deze mensen helpen, het drong tot me door toen. Ik ga hier zo van genieten, ik weet nu al dat ik het moeilijk zal hebben om terug te komen, maar ik zal zoveel rijker terugkomen
Voila, dit waren mijn eerste dagen hier, iedereen kan nu gerust zijn want ik stel het hier super ;)
Het nieuwe jaar kon voor mij niet beter starten, Op 1januari had ik mijn eerste vlucht richting Madagascar!de eerste 2 vluchten zijn zeer goed verlopen. Maar op de vlucht richting Antanarivio in Madagascar riep de piloot om dat we omwille van technische problemen moesten omkeren richting Johannesburg terug. Ik heb geen vliegangst maar toen kreeg ik het toch wat benauwd, gelukkig zaten er ong 15 mensen van ms op de vlieger en zijn we beginnen praten met elkaar. Eenmaal terug in Johannesburg stond er een andere vlieger te wachten op ons, dus we konden onze reis terug verder zetten. We kwamen 5u later aan dan gepland, wat uiteindelijk nog meeviel. In de luchthaven in Antanarivio stonden de mensen van mercy ships ons al op te wachten om ons naar ons “hotel” te brengen, daar hadden we elk onze eigen kamer en kregen we nog avondeten. Ik voelde me alweer helemaal in Afrika; de typische geur, sfeer, de muggenbeten, insecten in de kamer en bed, love it ☺
Het was maar een korte nacht want om 6u30 moesten we al op de bus richting Tamatave, in deze haven ligt de Africa Mercy. we waren met 39 pers die van de hoofdstad naar ms gingen. De busrit duurde 10u, er was geen airco en de weg bestond voornamelijk uit bochten, ik denk dat we geen 50m op een recht stuk zijn gereden, maar het was een aangename rit, het uitzicht was prachtig en ik was terug op Afrikaanse bodem!
Dus ik ben 1 jan vertrokken rond 13u richting de luchthaven en na 4 vluchten, korte nacht en een busrit van 10u ben ik op 3jan rond 17u eindelijk aangekomen op mijn eindbestemming, de Africa Mercy! Wat is het eerste dat ze doen als je aan boord komt, ze nemen een pasfoto!!!! Deze moet op een badge die je continu moet dragen!! Na zo een lange reis zijn het hilarische foto's ☺
Eenmaal terug aan boord voelde alles terug goed en het was zeer leuk om iedereen terug te zien. Dan naar men cabine gegaan, er hangde een leuke verwelkoming op mijn deur. Het is een hut van 6 personen; 3stapelbedden en 1badkamer met douche en toilet, ’s morgens is het nogal hectisch in de 2 vierkante meter badkamer :)
Op maandag had ik een oriëntatie dag van 8-19,hier kregen we info over ons werk, het schip en veiligheid enzo.
Dinsdag had ik een vroege shift en woensdag een late shift, ik liep mee met een andere verpleegkundige die me de hele shift door informatie gaf. We hadden samen 5 patiënten. De volledige afdeling bestond uit VVF ladies, dit was voor mij volledig nieuw.
Kort gezegd VVF: De vrouwen hebben een ‘vesico vaginale fistel’ wat betekent dat er een open verbinding is van de blaas naar de vagina, waardoor deze vrouwen voortdurend incontinent zijn van urine. In ontwikkelingslanden ontstaat dit met name door een langdurige of gecompliceerde bevalling. De bevalling is vaak niet of door een ongeschoold persoon begeleid en duurt soms wel vier dagen waardoor weefsel afsterft en er een gat ontstaat. In bijna alle gevallen wordt een levenloos kind geboren!
De meeste van hen zijn nog nooit in een ziekenhuis geweest. Mijn taak hier als verpleegkundige is de patiënten voorbereiden op de operatie: alle info geven over wat er voor de operatie gaat gebeuren tot na de operatie, een infuus plaatsen, als de patiënten terug komen van de operatie moet ik elk half uur de parameters nemen en de sondes legen en medicatie geven. We werken aan de hand van een checklijst dus alles is zeer duidelijk. Dit alles doe ik met de hulp van dagwerkers, dit zijn mensen uit Madagascar zelf die ons helpen met de vertalingen, dit zijn de enige mensen die een dagloon krijgen. Uitgezonderd van de kapitein die een symbolische 1 euro krijgt :) De meeste blijven hier rond de 5 dagen. Later ga ik er nog meer uitleg over geven aan de hand van een leuke video ☺
Dinsdag na mijn dagshift zijn we naar een lokaal kinderziekenhuis geweest, de kinderen liggen in gewone bedden samen met de moeder. Het kleinste babytje die ik zag woog ong 2kg, je zag hem gewoon niet liggen in dat bed. We hebben daar zo een 20 kindjes gezien, we hebben hun elk een knuffelbeertje gegeven. Dit is niet veel, eigenlijk zou ik de meeste gewoon willen meenemen en bij ons verzorgen. Ms komen de meeste kindjes er wel door, maar sommige zagen er echt niet goed uit. Als ze in België zouden zijn geboren hadden ze daar waarschijnlijk niet zo gelegen. Wat ze me vertelden is dat als je hier naar een spoedgevallen dienst gaat maken ze een lijstje op met alle benodigdheden en die moet de familie of patiënt eerst gaan halen, als je dit niet kan doen gaan ze je niet helpen. Dus als je hier geen geld hebt laten ze je gewoon sterven! Dit is in de meeste ontwikkelingslanden zo, dit komt ook omdat het voor het ziekenhuis financieel niet haalbaar zou zijn om gratis alle hulp en middelen te geven, ze hebben daar geen geld voor. Dit is ook een reden waarom de patiënten die we hier verzorgen met hazenlippen of gezwellen rondlopen, ze hebben gewoon geen geld voor een operatie, stel je dan eens voor wat voor een impact het is als er een hospitaalschip komt die je gratis zal opereren!! Da is toch zot voor die mensen, wij kunnen ons da gewoon niet voorstellen. Maar die mensen zijn ons zo dankbaar, dat is iets dat ik niet kan beschrijven die dankbaarheid die je krijgt van die mensen. Ik weet we kunnen niet iedereen helpen, maar het maakt een wereld van verschil voor de enkele mensen die we helpen...
Donderdag had ik mijn eerste vrije dag, die heb ik volledig benut.
S morgens heb ik meegeholpen aan een “dental screening”. Elke maandag en donderdag ochtend zijn er screenings, hier wordt er gekeken welke patiënten in aanmerking komen voor een tandartsbehandeling. Niet iedereen die in de rij staat wordt bekeken, dit omdat er maar telkens 25-50 plaatsen zijn en in de rij staan er rond de 100-200 mensen. Mijn taak was om iedereen in zijn rij te laten staan en als er herrie was moest ik met mijn walkie talie de security verwittigen. Maar het was er zeer rustig en ik heb kunnen praten met de mensen die in de rij stonden. In de namiddag ben ik naar een lokale markt gegaan, het was er zeer groot, maar het voelde er niet zo goed aan omdat er steeds kindjes kwamen bedelen, dus na 10 min zijn we er weggegaan. Hier houden sommige ouders hun kinderen van school omdat kinderen meer verdienen bij het bedelen dan volwassen, tis echt zielig. Wij geven hen niets, niet omdat ik niet wil maar als je hen telkens iets geeft dan denken ze dat iedere keer ze een blanke persoon zien ze iets gaan krijgen en het zijn er ook veel. Om toch even wat ontspanning te hebben zijn we naar het strand gegaan, het was er zalig, prachtig weer en rust! Nadien op het schip met een groepje zitten gezelschapspelletjes zitten spelen, dat is wel iets wat hier meer wordt gedaan, love it :)
Vrijdag had ik mijn eerste nachtshift van de 4 en dat was ook mijn eerste shift alleen. Maar alleen was ik niet echt want we hadden 12 patiënten en er was een andere verpleegkundige die bij mij stond en op een andere afdeling naast mij en telkens waren er 2 dagwerkers die mij hielpen. Dus dit is zo anders dan thuis, daar moet ik op mijn eentje soms 30 patiënten verzorgen die zwaarder ziek zijn en dan hier is er continu iemand bij je, dit soort werken vind ik veel aangenamer en het maakt me ook een stuk rustiger en vooral gerust, want je weet nooit als er iets is, er is altijd iemand bij je :) De dagwerkers zijn ook zoveel anders dan West-Afrika, dit vooral qua mentaliteit, het zijn echt werkers. Degeen die bij me nachten doen gaan overdag naar school en ze hebben nu ook examens, dus van mij mochten ze gerust slapen en als ik ze nodig had om iets te vertalen dan maakte ik hen even wakker :)
Mijn 4 nachten zijn echt zeer goed verlopen, mijn laatste dag was er een patiente die geopereerd was aan haar lekkage maar haar weefsel was zeer beschadigd en de arts dacht niet dat de operatie gelukt zou zijn. Hij had al gezegd dat we haar waarschijnlijk een 2e keer gingen moeten opereren, ook omdat ze zeer veel bloed had verloren. Maar in de nacht was ze steeds droog, ze had geen pijn en haar urine was niet bloederig. Aan de hand van gebarentaal, mijn lach en duimen omhoog liet ik haar weten dat het zeer goed was met haar en toen zag ik die lach op haar gezicht! onbeschrijfelijk dat gevoel, ze lekte al urine voor 20jaar en die nacht was het de eerste keer dat ze droog was! Als dit zo bleef ging ze terug een leven hebben, aanvaard worden door haar gemeenschap, er zou geen geur meer rond haar hangen en dit alles door een kleine ingreep waar ik deel van uitmaakte. Dit is waar ik het voor doe, de vrouwen hun lach terug geven…
Na mijn nachten heb ik de stad wat verkend: met de fiets gaan rijden, ijs gaan eten, gezellige babbels hebben. We zijn ook naar een natuurreservaat gegaan, ik heb voor het eerst Lemurs gezien :) Het was er PRACHTIG, na een halfuurtje rijden van ons schip zaten we midden in de “jungle”! We zagen er bananenbomen, met een blad van de bananenboom hebben we een kopje gemaakt en water gedronken uit de boom! er waren ook vanilleplanten, kaneel planten en nog andere. We hebben op alle planten zitten kauwen, ze waren nog niet eetbaar maar je had wel al de smaak ervan. Dan eenmaal boven op de berg hadden we een overzicht van het park, zo mooi, op foto zie je dat niet echt maar het was prachtig. Nadien hebben we door middel van een bamboeboot de rivier afgevaren, eindelijk een beetje wind want het was er zo warm die dag. We hadden een muziekje opgezet en het was gewoon genieten van de prachtige natuur rondom ons. Het deed me nadenken dat ik er zo gelukkig was,ik kon niet geloven dat ik dit terug allemaal mocht beleven. Voor de 3e keer weer even wonen in een prachtig land, terug deze mensen helpen, het drong tot me door toen. Ik ga hier zo van genieten, ik weet nu al dat ik het moeilijk zal hebben om terug te komen, maar ik zal zoveel rijker terugkomen
Voila, dit waren mijn eerste dagen hier, iedereen kan nu gerust zijn want ik stel het hier super ;)
-
14 Januari 2016 - 21:53
Tante Spook:
Je maakt.gewoon over heel de wereld mensen gelukkig. Emotioneel om te lezen. En tju hij kan al beter lezen maar zal t kinderlijk uitleggen zodat hij verstaat welk goed werk je doet ginder. En dan zal zen nekje terug zwellen van trots. Je foto is weer boven gekomen en staat weer naast zen bed. Dikke knuffel van ons. En geniet duizendmiljoenkeer -
14 Januari 2016 - 21:54
Plaetinck Mariane:
weeral super verhaal en mooie fotos je jhebt al weer veel bijgeleerd en gezien in die 2 weken tgaat rapper dan je denk dus geniet ervan
-
15 Januari 2016 - 09:15
Sarah De Schrooder:
Amaai Anouska,super zeg. En zoals de vorige keren wacht ik al op je volgende verhalen. Geniet maar en help maar veel mensen -
15 Januari 2016 - 09:29
Emmi:
Mooi verhaal! En ook af en toe even van de zon genieten hè! -
15 Januari 2016 - 10:00
Michele De Grande:
Super !!! Benieuwd naar de volgende sessie xxxxxxx lvy -
15 Januari 2016 - 10:35
Sophie Soethaert:
Super wat je allemaal doet!!! toffe blog om te lezen!!
groetjessss -
15 Januari 2016 - 10:48
Cynthia Bil:
Heel mooi werk dat je daar doet Anouska! Het moet inderdaad een heel vervullend gevoel geven om die vrouwen te kunnen helpen, prachtig gewoon! Geniet van het prachtige Afrika (ik mis het daar enorm :) ) en van je wonderlijke tijd. Ik kijk al uit naar het volgende verslagje! -
15 Januari 2016 - 12:19
De Kinders Nancy:
Anouska,
Prachtig om jou ervaringen te lezen.Het zal weerom een verrijking zijn.
Grt vanuit Sinaai -
15 Januari 2016 - 13:28
Martine:
Ooohhh Anouska, ik voel uit je woorden dat je geniet, , ik geniet ook en voel je geluk/liefde voor je werk. Laat ons nog veel meegenieten met je blog. XXXX -
15 Januari 2016 - 13:48
Lienie:
Nousky! Klinkt suuuuper! Zalig wat je daar allemaal doet! Door het te lezen zou ik direct zin krijgen om te komen helpen ;) Ik kijk al uit naar je volgende stories! Keep up the good work xxxxx -
15 Januari 2016 - 14:24
Hedwige :
Prachtig Anouska als ik zo jong moest zijn gelijk jij zou je met plezier vergezellen want ik vindt het super wat jij doet -
16 Januari 2016 - 10:28
Luc Dekesel:
Dag anouska, voor de derde keer als vrijwilligster op de africa mercy
Geweldig dat je datbdoet
Aan je verhalen te horen is het duidenlijk dat je voor je offer ook,wordt beloond
Vertel ons zo veel mogelijk over je patienten, het is voor hen dat de schenkers steunen, en jij bent onze ambassadrice op het schip
Dikke proficiat
Luc
Mercy ships belgie -
16 Januari 2016 - 14:37
Mia En Jan:
Wat een prachtige en leerrijk verhaal. We kunnen er alleen maar van dromen dat er nog vele zoals jij naar mercy ships vertrekken.lieve groetjes -
16 Januari 2016 - 21:56
Inge De Backer:
eindelijk eens tijd genomen om je blog te lezen je doet schitterend werk ginder je bent goud waard ginder -
20 Januari 2016 - 21:58
Valeer Warmoes AZ St Jan:
De vele groetjes van je pa uit het ziekenhuis in Brugge, het gaat hem goed. -
26 Januari 2016 - 01:45
Melissa Devos:
Anouskatje! Zalig om je blog te lezen, werd er zelfs gelijk een beetje emotioneel van.... Super mooi werk dat je daar doet! Kijk al uit naar je volgende verhaal! Geniet er van, tgaat rap, je zit al bijna in de helft.... xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
